Οι Τούρκοι βολιδοσκοπούν νομικά το Καστελόριζο – Πως η συμφωνία Ελλάδος και Αιγύπτου με ανακήρυξη ΑΟΖ καθιστά γκρίζα ζώνη το Καστελόριζο.
Το βασικό επιχείρημα των Τούρκων είναι ότι η συμφωνία Ελλάδος - Ιταλίας για τα ιόνια νησιά αναιρεί αυτό που υποστηρίζει η Ελλάδα για τα νησιά του Αιγαίου.
Ποιο είναι το νομικό καθεστώς του νησιού Meis δηλαδή του ελληνικού νησιού Καστελόριζο;
Σε ένα ενδιαφέρον αν και τούρκικο και εθνικά – για τα ελληνικά δεδομένα - απαράδεκτο κείμενο, αποκαλύπτεται πως η Τουρκία αντιλαμβάνεται νομικά το καθεστώς για το νησί Καστελόριζο.
Την ίδια στιγμή η Ελλάδα με την υπογραφή της ΑΟΖ με την Αίγυπτο αφήνει το Καστελόριζο σε καθεστώς γκρίζας ζώνης καθώς δεν συμπεριλαμβάνεται στην ΑΟΖ.
Σε άρθρο του ο İrfan Kaya Ülger από το Πανεπιστήμιο Kocaeli και την Σχολή Οικονομικών και Διοικητικών Επιστημών, Τμήμα Διεθνών Σχέσεων αναφέρει τα εξής.
Η Τουρκία έχει αναγνωρίσει το δικαίωμα στα χωρικά ύδατα των νησιών που ελέγχει στο Αιγαίο κατά μήκος της υφαλοκρηπίδας των νησιών και αποκλειστικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) στο πλαίσιο της γέννησης των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας, υποδηλώνοντας ότι εφαρμόζονται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, οι σχετικές διατάξεις.
Η Τουρκία υποστηρίζει ότι εάν ολόκληρη η χώρα του κράτους αποτελείται από νησιά, τα νησιά θα έχουν ναυτική δικαιοδοσία, και εάν είναι ηπειρωτική χώρα, δεν είναι τα νησιά αλλά η ηπειρωτική χώρα.
Σύμφωνα με την Τουρκία, οι διαφορές στο Αιγαίο δεν περιορίζονται στην υφαλοκρηπίδα.
Είναι επίσης απαραίτητο να ληφθούν υπόψη τα χωρικά ύδατα, η γραμμή FIR (Ζώνη πληροφοριών πτήσης), ο εναέριος χώρος, ζητήματα εμπορικής ναυτιλίας, το καθεστώς νησίδων και βράχων που δεν κατοικούνται και τέλος οι πρακτικές που είναι αντίθετες με τον στρατιωτικό αφοπλισμό των νησιών.
Οι διαφορές στο Αιγαίο Πέλαγος, την Ελλάδα και την Τουρκία πρέπει να επιλυθούν σύμφωνα με την αρχή της δίκαιης εκτίμησης της ισορροπίας.
Η Ελλάδα, από την άλλη πλευρά, αναφέρεται στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας σε όλες τις διαφορές για τα νησιά του Αιγαίου.
Αφενός, η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι απαιτεί την εφαρμογή των διατάξεων της συμφωνίας σε διαφορές που προκύπτουν από τα νησιά του Αιγαίου, από την άλλη πλευρά, δεν λαμβάνει υπόψη τις αποφάσεις και τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου (ICJ), που έχουν καθοδηγητικό χαρακτήρα για παρόμοιες διαφορές.
Πρόσφατα η Τουρκία, με αναγγελία NAVTEX (ανακοίνωση στους ναυτικούς) που εκδόθηκε από το πλοίο Meis Island of Oruc Reis προειδοποίησε για επιστημονική έρευνα στην παρακείμενη περιοχή.
Η Ελλάδα που διεκδικεί την ίδια περιοχή με επίσης navtex.
Το βασικό επιχείρημα της Τουρκίας είναι ότι το Καστελόριζο απέχει 3 χλμ. από την Τουρκία, και 580 χιλιόμετρα από την ηπειρωτική Ελλάδα.
Με βάση το πλάτος του νησιού Καστελόριζο περίπου 40 χιλιόμετρα, δεν είναι λογικό να δημιουργηθεί μια περιοχή ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας, δεν είναι σύμφωνη με τις διατάξεις του διεθνούς δικαίου.
Σε ένα ενδιαφέρον αν και τούρκικο και εθνικά – για τα ελληνικά δεδομένα - απαράδεκτο κείμενο, αποκαλύπτεται πως η Τουρκία αντιλαμβάνεται νομικά το καθεστώς για το νησί Καστελόριζο.
Την ίδια στιγμή η Ελλάδα με την υπογραφή της ΑΟΖ με την Αίγυπτο αφήνει το Καστελόριζο σε καθεστώς γκρίζας ζώνης καθώς δεν συμπεριλαμβάνεται στην ΑΟΖ.
Σε άρθρο του ο İrfan Kaya Ülger από το Πανεπιστήμιο Kocaeli και την Σχολή Οικονομικών και Διοικητικών Επιστημών, Τμήμα Διεθνών Σχέσεων αναφέρει τα εξής.
Η Τουρκία έχει αναγνωρίσει το δικαίωμα στα χωρικά ύδατα των νησιών που ελέγχει στο Αιγαίο κατά μήκος της υφαλοκρηπίδας των νησιών και αποκλειστικών οικονομικών ζωνών (ΑΟΖ) στο πλαίσιο της γέννησης των περιοχών θαλάσσιας δικαιοδοσίας, υποδηλώνοντας ότι εφαρμόζονται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, οι σχετικές διατάξεις.
Η Τουρκία υποστηρίζει ότι εάν ολόκληρη η χώρα του κράτους αποτελείται από νησιά, τα νησιά θα έχουν ναυτική δικαιοδοσία, και εάν είναι ηπειρωτική χώρα, δεν είναι τα νησιά αλλά η ηπειρωτική χώρα.
Σύμφωνα με την Τουρκία, οι διαφορές στο Αιγαίο δεν περιορίζονται στην υφαλοκρηπίδα.
Είναι επίσης απαραίτητο να ληφθούν υπόψη τα χωρικά ύδατα, η γραμμή FIR (Ζώνη πληροφοριών πτήσης), ο εναέριος χώρος, ζητήματα εμπορικής ναυτιλίας, το καθεστώς νησίδων και βράχων που δεν κατοικούνται και τέλος οι πρακτικές που είναι αντίθετες με τον στρατιωτικό αφοπλισμό των νησιών.
Οι διαφορές στο Αιγαίο Πέλαγος, την Ελλάδα και την Τουρκία πρέπει να επιλυθούν σύμφωνα με την αρχή της δίκαιης εκτίμησης της ισορροπίας.
Η Ελλάδα, από την άλλη πλευρά, αναφέρεται στη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας σε όλες τις διαφορές για τα νησιά του Αιγαίου.
Αφενός, η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι απαιτεί την εφαρμογή των διατάξεων της συμφωνίας σε διαφορές που προκύπτουν από τα νησιά του Αιγαίου, από την άλλη πλευρά, δεν λαμβάνει υπόψη τις αποφάσεις και τη νομολογία του Διεθνούς Δικαστηρίου (ICJ), που έχουν καθοδηγητικό χαρακτήρα για παρόμοιες διαφορές.
Πρόσφατα η Τουρκία, με αναγγελία NAVTEX (ανακοίνωση στους ναυτικούς) που εκδόθηκε από το πλοίο Meis Island of Oruc Reis προειδοποίησε για επιστημονική έρευνα στην παρακείμενη περιοχή.
Η Ελλάδα που διεκδικεί την ίδια περιοχή με επίσης navtex.
Το βασικό επιχείρημα της Τουρκίας είναι ότι το Καστελόριζο απέχει 3 χλμ. από την Τουρκία, και 580 χιλιόμετρα από την ηπειρωτική Ελλάδα.
Με βάση το πλάτος του νησιού Καστελόριζο περίπου 40 χιλιόμετρα, δεν είναι λογικό να δημιουργηθεί μια περιοχή ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας, δεν είναι σύμφωνη με τις διατάξεις του διεθνούς δικαίου.
Ένταση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για το Καστελόριζο
Το νησί Meis στα Τουρκικά, και στα ελληνικά Καστελόριζο βιώνει την διαμάχη μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, για τα νησιά του Αιγαίου, κυρίως λόγω διαφορών απόψεων σχετικά με τη δικαιοδοσία και το καθεστώς σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών.
Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι τα νησιά του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένου του νησιού Meis, έχουν το δικαίωμα σε χωρικά ύδατα, αποκλειστική οικονομική ζώνη και υφαλοκρηπίδα.
Η Τουρκία διαφωνεί.
Για παράδειγμα.
Η Ελλάδα δεν ανέφερε τη δικαιοδοσία των νησιών στη Συμφωνία με την Ιταλία στις 9 Ιουνίου 2020.
Στη συμφωνία με την Ιταλία, η Ελλάδα δεν ισχυρίστηκε ότι τα νησιά μεταξύ των δύο χωρών και των οποίων η κυριαρχία ανήκει στην Ελλάδα έχουν αποκλειστικά δικαιώματα οικονομικής ζώνης.
Η Ελλάδα, στα επιχειρήματα που προβάλλει για τα νησιά του Ιονίου Πελάγους στο Αιγαίο, αποτελούν βασικό επιχείρημα για την Τουρκία στο Αιγαίο Πέλαγος.
Σύμφωνα με την επίσημη άποψη της Ελλάδας, «τα νησιά είναι ακριβώς τα κύρια εδάφη.
Ανεξάρτητα από το πόσο μικρά, τα νησιά έχουν επίσης θαλάσσιες δικαιοδοσίες, υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα και αποκλειστικά δικαιώματα οικονομικής ζώνης.
Επομένως, αυτά τα δικαιώματα ισχύουν τόσο για τη Ρόδο όσο και για το Καστελόριζο.
Η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι αυτή η άποψη, την οποία υπερασπίζεται, είναι καθολικά έγκυρη.
Ως βάση για αυτό, αναφέρεται στο έγγραφο που ονομάζεται χάρτης της Σεβίλλης και υπερασπίζεται την άποψη ότι αυτό είναι το μόνο έγκυρο έγγραφο όσον αφορά τις θαλάσσιες δικαιοδοσίες στη Μεσόγειο.
Η Τουρκία έχει διατυπώσει τις απόψεις της έναντι των ισχυρισμών του ελληνικού διεθνούς δικαίου, αφενός, από την άλλη, δεν δίστασε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα.
Ο περιορισμός της Τουρκίας στις 27 Νοεμβρίου 2019 στη Συμφωνία θαλάσσιας δικαιοδοσίας με τη Λιβύη και την αποκλειστική οικονομική ζώνη της Τουρκίας στην περιοχή της Μεσογείου αυξήθηκε σε 189 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Οι Τουρκικές διατάξεις του Νόμου της Θάλασσας του ΟΗΕ και του Διεθνούς Δικαστηρίου επιβεβαίωσαν υπερίσχυσαν έναντι των επιχειρημάτων της Ελλάδας και της Δύσης.
Η ένταση που κλιμακώθηκε στο Καστελόριζο είναι ουσιαστικά μια μάταιη προσπάθεια.
Διότι, όπως εξηγήθηκε, η συμφωνία που υπεγράφη με την Ιταλία στο Ιόνιο Πέλαγος στις 9 Ιουνίου 2020 δεν σημαίνει παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα δηλώνει ότι τα νησιά δεν έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη και δικαιώματα υφαλοκρηπίδας.
Η προέλευση των διαφορών στο Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, βασίζεται σε διαφωνίες σχετικά με το πεδίο και τα όρια της υφαλοκρηπίδας.
Η έννοια της υφαλοκρηπίδας, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε μια δήλωση που δημοσίευσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Truman το 1945, σημαίνει την επέκταση της παράλιας ηπειρωτικής χώρας κάτω από τη θάλασσα.
Στο άρθρο 77 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας, καταγράφονται τα εσωτερικά σύνορα της υφαλοκρηπίδας ενώ το εξωτερικό όριο είναι 200 ναυτικά μίλια.
Αναφέρεται ότι τα 200 ναυτικά μίλια, θα μπορούσαν να επεκταθούν έως τα 350 ναυτικά μίλια κατά ανώτατο όριο.
Από την άλλη πλευρά, κατέστη σαφές με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης του 1969, ότι η υφαλοκρηπίδα υπάρχει χωρίς την ανάγκη να το δηλώσει ως προς την παράκτια κρατική χώρα (ipso facto) και ότι αυτό το δικαίωμα υπήρξε από την αρχή.
Σύμφωνα με την Ελλάδα, τόσο η ηπειρωτική χώρα όσο και όλα τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα.
Τα νησιά έχουν ισότιμη κατάσταση με τις ηπειρωτικές χώρες όσον αφορά την υφαλοκρηπίδα.
Ο περιορισμός της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σχετίζεται με το γεγονός ότι σε ορισμένα σημεία προσμετράται η ίση απόσταση στο ανατολικότερο τμήμα των νησιών με την ηπειρωτική Τουρκία.
Με βάση την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για την Τουρκία του 1969, σχετικά με τα νησιά του Αιγαίου, επειδή βρίσκονται σε μια φυσική προέκταση της υφαλοκρηπίδας της χερσονήσου της Ανατολίας, υποστηρίζεται ότι τα ελληνικά νησιά δεν μπορούν να έχουν υφαλοκρηπίδα.
Σύμφωνα με την Τουρκία, στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου η οριοθέτηση θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις κύριες αποφάσεις βάσει δίκαιων αρχών.
Η έννοια της «αποκλειστικής οικονομικής ζώνης», η οποία συνήφθη στη βιβλιογραφία για τη θαλάσσια νομοθεσία με τη συμφωνία του 1982, σημαίνει τη θαλάσσια δικαιοδοσία που παρέχει αποκλειστικά οικονομικά δικαιώματα στο παράκτιο κράτος φθάνοντας σε έκταση από την ηπειρωτική χώρα έως 200 ναυτικά μίλια.
Το παράκτιο κράτος έχει δικαιώματα σε φυσικούς πόρους, εξορύξειςκαι άλλους πόρους στην αποκλειστική οικονομική ζώνη.
Ως φυσική επέκταση του δικαιώματος στην κυριαρχία, το παράκτιο κράτος έχει το δικαίωμα να τοποθετεί κάθε είδους εργαλεία και να διεξάγει επιστημονική έρευνα στην αποκλειστική οικονομική ζώνη. Η σύμβαση επέβαλε επίσης υποχρέωση στο παράκτιο κράτος να σέβεται την οικολογική ισορροπία και προστασία του περιβάλλοντος.
Το νησί Καστελόριζο δεν μπορεί να δημιουργήσει 4 χιλιάδες φορές θαλάσσιο γεωγραφικό πλάτος
Η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι το νησί Meis διαθέτει αποκλειστική οικονομική ζώνη.
Με βάση τις ελληνικές θέσεις, το νησί Meis δημιουργεί μια θαλάσσια περιοχή 4 χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την ίδια.
Είναι αυτή η κατάσταση νόμιμη από την άποψη του διεθνούς δικαίου;
Παρόλο που συνάγεται από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας ότι τα νησιά έχουν το δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα, αυτός δεν είναι καθολικός κανόνας που ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.
Το Διεθνές Δικαστήριο εξέδωσε διάφορες καθοδηγήσεις σχετικά με τη θαλάσσια δικαιοδοσία των νησιών.
Από την άλλη πλευρά, η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει αποδεχτεί ότι εάν ολόκληρη η χώρα του κράτους αποτελείται από νησιά, τα νησιά έχουν το δικαίωμα να δημιουργήσουν θαλάσσια δικαιοδοσία στο πλαίσιο του καθεστώτος του αρχιπελάγους.
Επομένως, τα νησιά ενός κράτους που είναι επίσης χερσαία χώρα έχουν ναυτική δικαιοδοσία, δεν είναι κανόνας που μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις περιστάσεις.
Όπως αποκαλύπτεται από πολλές αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου, τα νησιά, τα οποία βρίσκονται στη φυσική προέκταση της ηπειρωτικής χώρας δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και αποκλειστικά δικαιώματα οικονομικής ζώνης.
Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε αυτό το ζήτημα, και στη Συμφωνία Περιορισμού της Θαλάσσιας Δικαιοδοσίας με την Ιταλία, η κυριαρχία του Ιονίου δεν αποκάλυψε απαίτηση για τα νησιά που ανήκουν στην Ελλάδα.
Το Διεθνές Δικαστήριο σε διαφορές παρόμοιας αντιδικίες με το νησί Καστελόριζο έχει κάνει μέχρι τώρα σχόλια που υποστηρίζουν τις απόψεις της Τουρκίας.
Μεταξύ των αποφάσεων αυτής της κατηγορίας, οι πρώτες που έρχονται στο μυαλό είναι η υπόθεση Ηνωμένου Βασιλείου-Γαλλίας το 1977, η υπόθεση Μάλτα-Λιβύης του 1984 και η υπόθεση Νικαράγουα-Κολομβία του 2012.
Το νησί Meis στα Τουρκικά, και στα ελληνικά Καστελόριζο βιώνει την διαμάχη μεταξύ Τουρκίας και Ελλάδας, για τα νησιά του Αιγαίου, κυρίως λόγω διαφορών απόψεων σχετικά με τη δικαιοδοσία και το καθεστώς σύμφωνα με το δίκαιο της θάλασσας των Ηνωμένων Εθνών.
Η Ελλάδα υποστηρίζει ότι τα νησιά του Αιγαίου, συμπεριλαμβανομένου του νησιού Meis, έχουν το δικαίωμα σε χωρικά ύδατα, αποκλειστική οικονομική ζώνη και υφαλοκρηπίδα.
Η Τουρκία διαφωνεί.
Για παράδειγμα.
Η Ελλάδα δεν ανέφερε τη δικαιοδοσία των νησιών στη Συμφωνία με την Ιταλία στις 9 Ιουνίου 2020.
Στη συμφωνία με την Ιταλία, η Ελλάδα δεν ισχυρίστηκε ότι τα νησιά μεταξύ των δύο χωρών και των οποίων η κυριαρχία ανήκει στην Ελλάδα έχουν αποκλειστικά δικαιώματα οικονομικής ζώνης.
Η Ελλάδα, στα επιχειρήματα που προβάλλει για τα νησιά του Ιονίου Πελάγους στο Αιγαίο, αποτελούν βασικό επιχείρημα για την Τουρκία στο Αιγαίο Πέλαγος.
Σύμφωνα με την επίσημη άποψη της Ελλάδας, «τα νησιά είναι ακριβώς τα κύρια εδάφη.
Ανεξάρτητα από το πόσο μικρά, τα νησιά έχουν επίσης θαλάσσιες δικαιοδοσίες, υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα και αποκλειστικά δικαιώματα οικονομικής ζώνης.
Επομένως, αυτά τα δικαιώματα ισχύουν τόσο για τη Ρόδο όσο και για το Καστελόριζο.
Η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι αυτή η άποψη, την οποία υπερασπίζεται, είναι καθολικά έγκυρη.
Ως βάση για αυτό, αναφέρεται στο έγγραφο που ονομάζεται χάρτης της Σεβίλλης και υπερασπίζεται την άποψη ότι αυτό είναι το μόνο έγκυρο έγγραφο όσον αφορά τις θαλάσσιες δικαιοδοσίες στη Μεσόγειο.
Η Τουρκία έχει διατυπώσει τις απόψεις της έναντι των ισχυρισμών του ελληνικού διεθνούς δικαίου, αφενός, από την άλλη, δεν δίστασε να λάβει τα απαραίτητα μέτρα.
Ο περιορισμός της Τουρκίας στις 27 Νοεμβρίου 2019 στη Συμφωνία θαλάσσιας δικαιοδοσίας με τη Λιβύη και την αποκλειστική οικονομική ζώνη της Τουρκίας στην περιοχή της Μεσογείου αυξήθηκε σε 189 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα.
Οι Τουρκικές διατάξεις του Νόμου της Θάλασσας του ΟΗΕ και του Διεθνούς Δικαστηρίου επιβεβαίωσαν υπερίσχυσαν έναντι των επιχειρημάτων της Ελλάδας και της Δύσης.
Η ένταση που κλιμακώθηκε στο Καστελόριζο είναι ουσιαστικά μια μάταιη προσπάθεια.
Διότι, όπως εξηγήθηκε, η συμφωνία που υπεγράφη με την Ιταλία στο Ιόνιο Πέλαγος στις 9 Ιουνίου 2020 δεν σημαίνει παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα δηλώνει ότι τα νησιά δεν έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη και δικαιώματα υφαλοκρηπίδας.
Η προέλευση των διαφορών στο Αιγαίο μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, βασίζεται σε διαφωνίες σχετικά με το πεδίο και τα όρια της υφαλοκρηπίδας.
Η έννοια της υφαλοκρηπίδας, η οποία παρουσιάστηκε για πρώτη φορά σε μια δήλωση που δημοσίευσε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Truman το 1945, σημαίνει την επέκταση της παράλιας ηπειρωτικής χώρας κάτω από τη θάλασσα.
Στο άρθρο 77 της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας, καταγράφονται τα εσωτερικά σύνορα της υφαλοκρηπίδας ενώ το εξωτερικό όριο είναι 200 ναυτικά μίλια.
Αναφέρεται ότι τα 200 ναυτικά μίλια, θα μπορούσαν να επεκταθούν έως τα 350 ναυτικά μίλια κατά ανώτατο όριο.
Από την άλλη πλευρά, κατέστη σαφές με την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης του 1969, ότι η υφαλοκρηπίδα υπάρχει χωρίς την ανάγκη να το δηλώσει ως προς την παράκτια κρατική χώρα (ipso facto) και ότι αυτό το δικαίωμα υπήρξε από την αρχή.
Σύμφωνα με την Ελλάδα, τόσο η ηπειρωτική χώρα όσο και όλα τα νησιά έχουν υφαλοκρηπίδα.
Τα νησιά έχουν ισότιμη κατάσταση με τις ηπειρωτικές χώρες όσον αφορά την υφαλοκρηπίδα.
Ο περιορισμός της ηπειρωτικής υφαλοκρηπίδας μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας σχετίζεται με το γεγονός ότι σε ορισμένα σημεία προσμετράται η ίση απόσταση στο ανατολικότερο τμήμα των νησιών με την ηπειρωτική Τουρκία.
Με βάση την απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου για την Τουρκία του 1969, σχετικά με τα νησιά του Αιγαίου, επειδή βρίσκονται σε μια φυσική προέκταση της υφαλοκρηπίδας της χερσονήσου της Ανατολίας, υποστηρίζεται ότι τα ελληνικά νησιά δεν μπορούν να έχουν υφαλοκρηπίδα.
Σύμφωνα με την Τουρκία, στην ηπειρωτική υφαλοκρηπίδα του Αιγαίου η οριοθέτηση θα πρέπει να γίνεται σύμφωνα με τις κύριες αποφάσεις βάσει δίκαιων αρχών.
Η έννοια της «αποκλειστικής οικονομικής ζώνης», η οποία συνήφθη στη βιβλιογραφία για τη θαλάσσια νομοθεσία με τη συμφωνία του 1982, σημαίνει τη θαλάσσια δικαιοδοσία που παρέχει αποκλειστικά οικονομικά δικαιώματα στο παράκτιο κράτος φθάνοντας σε έκταση από την ηπειρωτική χώρα έως 200 ναυτικά μίλια.
Το παράκτιο κράτος έχει δικαιώματα σε φυσικούς πόρους, εξορύξειςκαι άλλους πόρους στην αποκλειστική οικονομική ζώνη.
Ως φυσική επέκταση του δικαιώματος στην κυριαρχία, το παράκτιο κράτος έχει το δικαίωμα να τοποθετεί κάθε είδους εργαλεία και να διεξάγει επιστημονική έρευνα στην αποκλειστική οικονομική ζώνη. Η σύμβαση επέβαλε επίσης υποχρέωση στο παράκτιο κράτος να σέβεται την οικολογική ισορροπία και προστασία του περιβάλλοντος.
Το νησί Καστελόριζο δεν μπορεί να δημιουργήσει 4 χιλιάδες φορές θαλάσσιο γεωγραφικό πλάτος
Η Ελλάδα ισχυρίζεται ότι το νησί Meis διαθέτει αποκλειστική οικονομική ζώνη.
Με βάση τις ελληνικές θέσεις, το νησί Meis δημιουργεί μια θαλάσσια περιοχή 4 χιλιάδες φορές μεγαλύτερη από την ίδια.
Είναι αυτή η κατάσταση νόμιμη από την άποψη του διεθνούς δικαίου;
Παρόλο που συνάγεται από τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών του 1982 για το Δίκαιο της Θάλασσας ότι τα νησιά έχουν το δικαίωμα στην υφαλοκρηπίδα, αυτός δεν είναι καθολικός κανόνας που ισχύει σε όλες τις περιπτώσεις.
Το Διεθνές Δικαστήριο εξέδωσε διάφορες καθοδηγήσεις σχετικά με τη θαλάσσια δικαιοδοσία των νησιών.
Από την άλλη πλευρά, η Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιο της Θάλασσας έχει αποδεχτεί ότι εάν ολόκληρη η χώρα του κράτους αποτελείται από νησιά, τα νησιά έχουν το δικαίωμα να δημιουργήσουν θαλάσσια δικαιοδοσία στο πλαίσιο του καθεστώτος του αρχιπελάγους.
Επομένως, τα νησιά ενός κράτους που είναι επίσης χερσαία χώρα έχουν ναυτική δικαιοδοσία, δεν είναι κανόνας που μπορεί να εφαρμοστεί σε όλες τις περιστάσεις.
Όπως αποκαλύπτεται από πολλές αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου, τα νησιά, τα οποία βρίσκονται στη φυσική προέκταση της ηπειρωτικής χώρας δεν έχουν υφαλοκρηπίδα και αποκλειστικά δικαιώματα οικονομικής ζώνης.
Επιπλέον, η ελληνική κυβέρνηση αποδέχτηκε αυτό το ζήτημα, και στη Συμφωνία Περιορισμού της Θαλάσσιας Δικαιοδοσίας με την Ιταλία, η κυριαρχία του Ιονίου δεν αποκάλυψε απαίτηση για τα νησιά που ανήκουν στην Ελλάδα.
Το Διεθνές Δικαστήριο σε διαφορές παρόμοιας αντιδικίες με το νησί Καστελόριζο έχει κάνει μέχρι τώρα σχόλια που υποστηρίζουν τις απόψεις της Τουρκίας.
Μεταξύ των αποφάσεων αυτής της κατηγορίας, οι πρώτες που έρχονται στο μυαλό είναι η υπόθεση Ηνωμένου Βασιλείου-Γαλλίας το 1977, η υπόθεση Μάλτα-Λιβύης του 1984 και η υπόθεση Νικαράγουα-Κολομβία του 2012.
Συχνές ερωτήσεις
Επομένως, είναι πιθανό το νησί Καστελόριζο να έχει το δικαίωμα στη θαλάσσια δικαιοδοσία περιορίζοντας την αποκλειστική οικονομική ζώνη και την υφαλοκρηπίδα;
Ως αποτέλεσμα, θα είναι δυνατή η επίτευξη συναίνεσης σύμφωνα με την ισότητα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας:
είτε θα γίνει αποδεκτό ότι το νησί Meis δεν δημιουργεί ναυτική δικαιοδοσία, είτε τα δικαιώματά του σε αυτόν τον τομέα θα είναι περιορισμένα.
Πράγματι, η Τουρκία έχει δει αυτήν την παρανομία, το απέδειξε με τα δικαιώματα δικαιοδοσίας στο Λιβυκό Πέλαγος.
Επομένως, είναι πιθανό το νησί Καστελόριζο να έχει το δικαίωμα στη θαλάσσια δικαιοδοσία περιορίζοντας την αποκλειστική οικονομική ζώνη και την υφαλοκρηπίδα;
Ως αποτέλεσμα, θα είναι δυνατή η επίτευξη συναίνεσης σύμφωνα με την ισότητα μεταξύ Ελλάδος και Τουρκίας:
είτε θα γίνει αποδεκτό ότι το νησί Meis δεν δημιουργεί ναυτική δικαιοδοσία, είτε τα δικαιώματά του σε αυτόν τον τομέα θα είναι περιορισμένα.
Πράγματι, η Τουρκία έχει δει αυτήν την παρανομία, το απέδειξε με τα δικαιώματα δικαιοδοσίας στο Λιβυκό Πέλαγος.
Πηγή: https://bankingnews.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου